Rozdział dziesiąty

{muzyka}

Od dawna bał się tego, co może zobaczyć. Nie wyobrażał sobie jednak, że widok za drzwiami, przerazi go do tego stopnia, że będzie miał ochotę krzyczeć z rozpaczy. Otworzył szeroko oczy i przełknął ślinę. Cztery pary oczu skierowały się prosto na niego i nawet nie dbał, że momentalnie, jak na zawołanie ruszyli w jego stronę.

Bez namysłu sięgnął za szlufkę spodni i chwycił w dłonie czarny, połyskujący pistolet. Po raz kolejny sytuacja zmusiła chłopaka, do posłużenia się tym przedmiotem. Walczył sam ze sobą. Tak naprawdę nie chciał już nikogo krzywdzić, ale gdy tylko pomyślał o bezbronnej Hazel, wzbierała w nim złość. Wtedy miał ochotę rozwalić wszystko, co stanie mu na drodze. Przycisnął palec wskazujący do spustu. Huk przeciął powietrze tuż przy jego uchu, a na posadzkę opadł ledwo dostrzegalny pył. Pocisk, jakby w przyśpieszonym tempie uderzył prosto w ciało mężczyzny, który jako pierwszy wyrwał się do biegu. Nagle zaprzestał marszu i upadł powalony na ziemię. Momentalnie z rany pociekła strużka krwi.

- Do ściany! – krzyknął Hunt. Nie chciał, aby stawiali opór, bo w innym wypadku znów musiałby posłużyć się bronią. – Powiedziałem coś! – podniósł głos do tego stopnia, że aż zabrzęczało mu w uszach. Rudy bez żadnego rozkazu stanął obok przyjaciela i wycelował pistolet w starszą kobietę. Z trudem na nią spojrzał. W jej tęczówkach krył się strach, jednak Gray nie miał litości dla takiego potwora. Jeśli będzie musiał, strzeli bez mrugnięcia okiem.

Kobieta oraz dwójka dzieci momentalnie wycofała się, napierając plecami na najbliższą ścianę. Justin nie przestając wymachiwać bronią w ich stronę, powoli zaczął zmierzać ku Hazel. Klęknął obok niej i nagle cały świat przestał istnieć. Ciało odmówiło mu posłuszeństwa. Bezwiednie poluzował uścisk, powodując, że pistolet upadł na podłogę.

Ciało Hazel prezentowało się więcej niż okropnie, ponieważ zostało ponacinanie w wielu miejscach. Instynktownie podwinął rękawy bluzy i zaczął dociskać zimną dłoń do ran, z których ponownie wysączyła się krew. Lloyd nawet nie zareagowała. Rejestrowała wszystko, co działo się wokół, jednak nie mogła mówić i się ruszać.

- Zostań ze mną – mruknął bardziej do siebie, niżeli do niej. Sam nie był pewny czy w ogóle go usłyszy. Uniósł delikatnie ciało dziewczyny i przyciskając do swojej klatki piersiowej, starał się wziąć ją w ramiona. Łzy, które napłynęły chłopakowi do oczu, utrudniały widoczność. Wstał ostatkiem sił, a kiedy skierował się do wyjścia, zamarł.

Kobieta w niebieskiej sukience stała naprzeciw z pistoletem wycelowanym prosto w serce Hunta. Wszystko działo się jak przez mgłę. Miał wrażenie, że znalazł się w filmie akcji. Przeklął dzień, w którym wymyślili to pieprzone „święto”. Resztę sytuacji oglądał w przyśpieszeniu. Nim kobieta nacisnęła spust, padła na podłogę i zalała ją kałuża świeżej krwi. Justin powłóczył zdezorientowany spojrzeniem dookoła i zatrzymał je na Rudym. Ręce trzęsły mu się z nadmiaru emocji, jednak na jego twarzy wciąż malował się kamienny wyraz twarzy.

- Bang, Bang, jesteś martwa – zaśmiał się pod nosem, ale zaraz po tym na twarzy chłopaka namalował się grymas smutku. Starał się trzymać, ale zrozumiał, że właśnie odebrał komuś życie. To był zdecydowanie najgorszy dzień w jego całym życiu. – Nie dziękuj – machnął ręką, uśmiechając się przez łzy w momencie, kiedy Justin otwierał usta, by coś powiedzieć.

Hunt milczał, choć pragnął wyrazić, jak bardzo był wdzięczy. Nie każdy ratuje ci przecież dupsko przed szaloną, bogatą kobietą po czterdziestce. Wywrócił oczami, bowiem zdziwiły go własne myśli. Poprosił, aby Rudy wyciągnął z kieszeni spodni jednego z umarlaków, kluczki. Skoro mieli tyle kasy, by kupić sobie ofiarę, musieli również posiadać auto. Drogie i markowe. Gray wykonał polecenie kolegi i po sekundzie okręcając kluczyki na palcu, ruszył na przód.

- Lepiej, żebyś pamiętał cokolwiek z kursu ratowniczego – szepnął Justin, na rozluźnienie sytuacji. Sęk w tym, że nie żartował.

Życie Hazel leżało w ich rękach.

Poruszali się po opustoszałych ulicach czarnym Jeepem Grand Cherokee. Na dworze powoli robiło się jasno, ale pojedyncze lampy wciąż świeciły na żółto-pomarańczowy kolor. Pierwsze promienie słońca zaczęły wyłaniać się zza białych obłoków. Nieświadomie dociskał pedał gazu, pragnąc jak najszybciej znaleźć się u celu. Czas uciekał mu przez palce. Zostało mu może z dwadzieścia minut, a w dodatku Hazel wciąż był ranna i nadal potrzebowała pomocy, której nie potrafili jej udzielić.

Spojrzał w lusterko i uśmiechnął się bezradnie, widząc, że Hazel również na niego zerka. Wysiliła się by odwzajemnić ten gest, ale sekundę później na jej krągłą buzię znów wkradł się grymas bólu. Nie mógł dłużej patrzeć jak dziewczyna cierpi. Bezsilność rozsadzała go od środka, bo nie umiał pomóc jej w żaden sposób.

Wreszcie zza koron wysokich drzew, zaczął wyłaniać się skromny domek na końcu ulicy. Zatrzymał się w odpowiedniej odległości od niego, by nie wzbudzić podejrzeń. Wcisnął się głęboko w fotel, prostując się niczym sprężyna, a z ust Justina wymsknęło się ciężkie westchnięcie. Kolejny raz się wahał i toczył wewnętrzną walkę z samym sobą. Miał wrażenie, że na jednym z jego ramion siedzi mały diabełek, przekonując go, ze to świetny pomysł. Z drugiej zaś strony znajdował się aniołek, starający się odwieść go od podjęcia decyzji, która może zaważyć na całym życiu szatyna.

Najwyraźniej dał po sobie poznać, że gorączkowo nad czymś rozmyśla, bo zza pleców dobiegł do niego cichutki, słaby, dziewczęcy głos.

- Nie musisz tego robić.

Odwrócił się przez ramię, by obdarować dziewczynę spojrzeniem swoich szerokich źrenic. Natychmiast jednak pożałował tego gestu, bowiem spojrzenie Hazel, niemal krzyczało: „Nie waż się tego robić!”. Potrząsnął głową i z powrotem wlepił puste ślepia w krajobraz, rozciągający się za szybą.

- Muszę.

Przypomniał sobie Hope i to jak musiała cierpieć. Przez głowę Hunta w ułamku sekundy przeleciał huragan, składający się z wspomnień. Tych dobrych i złych. I wtedy wszystko stało się jasne. Nie było odwrotu. Podjął decyzję i nie zamierzał się wycofać.

- Justin – jęknęła. – Zemsta nie jest wyjściem. Poczujesz ulgę tylko przez moment, a potem znowu wróci pustka.

- Nie rozumiesz – zacisnął usta w wąską linię. – Robię to, ponieważ ją kochałem, kocham i chyba zawsze będę. A ten skurwiel zabrał mi ją, nie pozwalając się nawet pożegnać – palce chłopaka zgięły się, formując w pięść.

Hazel wreszcie poznała jego motyw, ale wcale jej to nie ucieszyło. Poczuła ukłucie w okolicy serca. Czy to była zazdrość? Nie, przecież nie mogła żywić jakichkolwiek uczuć, do chłopaka, którego właśnie poznała. A jednak, zrobiło jej się smutno na samą myśl, że kochał kogoś tak mocno, jak ona mogła sobie tylko wyobrażać.

Niespodziewanie złapał za klamkę i szarpnął ją gwałtownie, powodując, że drzwi otworzyły się ze skrzypnięciem. Hazel nie zamierzała odpuścić, więc zacisnęło mocno rękę na ramieniu chłopaka.

- Nie rób tego – pociągnęła nosem. Najwyraźniej płakała, ale Justin nawet na nią nie spojrzał. Był zdeterminowany, a chęć zemsty przysłoniła mu logiczne myślenie. – Możemy stąd odjechać i zapomnieć o tym koszmarze. Justin, proszę… - wychlipała. Nie panowała już nad swoim ciałem. Drżała od nadmiaru emocji, a łzy samoistnie znajdowały ujście i spływały po skórze dziewczyny.

- Puść mnie – warknął. Zdziwił ją, oschły ton Justina. Brzmiał nienaturalnie, odlegle. Nie poznawała go. Ujrzała w lusterku, jak jego zawsze radosne oczy, przepełnia mrok. To była niemal chora fascynacja. Dziwny błysk w brązowych tęczówkach, przerażał ją.

- Jeśli nie wrócę za dziesięć minut, po prostu odjedźcie – powiedział bez żadnych emocji w głosie. Twarz chłopaka nie wyrażała żadnych uczuć. Zachowywał się jak robot, który jest zaprogramowany do zrobienia czegoś i tylko wypełnia swoje obowiązki.

Wysiadł i jednocześnie wyciągnął zza szlufki spodni, ukochaną broń. Dzisiaj przydała mu się tyle razy i liczył na to, że tym razem też go nie zawiedzie. Nim ruszył, upewnił się, czy aby na pewno ma pełny magazynek. Kilka dni temu zorganizował sobie wejście do mieszkania chłopaka, poprzez dziurę w płocie. Zaczął więc zmierzać na tyły domu, aż wreszcie wdarł się na posesję. Gdy znalazł się przy drzwiach tarasowych, wygrzebał z kieszeni mały kluczyk i bez problemu je otworzył. Cichutko jak myszka wszedł do środka, rozglądając się uważnie na boki. Pistolet wciąż trzymał na wysokości swojej klatki piersiowej. Coś mu nie pasowało. Zajrzał do każdego pokoju, ale nikogo tam nie było. Dom stał pusty, a to nie mieściło mu się w głowie. Przecież sto razy sprawdzał, czy Michael zamierza spędzić Czystkę w mieszkaniu.

Ze złości kopnął w pierwszą lepszą półkę, a jego pięść znalazła się na najbliższej ścianie. Nie poczuł ulgi, tylko tępy ból. Ze zdartych kostek pociekła krew, ale nawet się tym nie przejął, tylko na powrót znów zacisnął pięść.

- Czekałem na ciebie, Hunt – niski, ochrypły głos przeciął powietrze tuż obok głowy Justina. Rozpoznał go momentalnie i nie wróżyło to nic dobrego. Przełknął nerwowo ślinę i odwrócił się, nie dając po sobie poznać w jak wielkim szoku był.

Kruczoczarne włosy schowane pod kapturem bluzy tak, by wystawały spod niego tylko pojedyncze kosmyki. Kilkudniowy zarost, czekoladowe tęczówki i arogancki uśmiech. Michael. Stał centralnie przed Justinem z wycelowaną w niego bronią. Zimna lufa niemal stykała się z czołem chłopaka.

Nieoczekiwany zwrot akcji. Tego na pewno się nie spodziewał.

Nim się zorientował Michael kopnął go w piszczel, dzięki czemu jego przeciwnik upadł na kolana. W ułamku sekundy chwycił w garść kosmyki miodowych włosów, zmuszając aby chłopak na niego spojrzał. Justin zadarł głowę i jedyne na co miał ochotę to splunięcie na tę ohydną mordę. Niestety mógł o tym tylko pomarzyć, bowiem dzieliło ich zbyt wiele centymetrów.

- Pamiętaj, że zawsze jestem krok przed tobą – wysyczał brunet, nachylając się nieco. Po tych słowach pociągnął szatyna w głąb pokoju i brutalnie popchnął go z powrotem na ziemię. Hunt spojrzał na przeciwnika z rządzą mordu w oczach, ale nic nie mógł zrobić. Wpadł w pułapkę. I co gorsza, sam się w nią wpakował. Błądził zamglonym spojrzeniem po pomieszczeniu, chcąc znaleźć jakąś drogę ucieczki. Gdy wzrok Justina spoczął na drzwiach, te nieoczekiwanie się otworzyły, a w ich progu stanęła ostatnia osoba, której się spodziewał.

- Kath – wyszeptał, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Ta wredna suka spiskowała z Michaelem za jego plecami! W życiu nie pomyślałby, że jest do tego zdolna, a jednak! Może tylko udawała taką głupią?

Z wrodzoną gracją i pewnością siebie przeszła się po pokoju i usiadła na fotelu, zakładając nogę na nogę. Uśmiechnęła się, ukazując rządek idealnie, białych zębów.

- Widzisz kochany, nie trzeba było mnie tak traktować – powiedziała z wyczuwalną kpina w głosie. Tak wiele pytań kłębiło mu się pod czaszka, że aż nie potrafił ich uporządkować. Jakim cudem Katherine zmieniła się z niewinnej idiotki w pragnącą zemsty żmiję? Co Micheal zamierza z nim zrobić? I co najważniejsze, jak się od ich uwolni?

- Gratuluję, weszłaś na kolejny poziom głupoty, skoro zadzierasz właśnie ze mną – zaśmiał się Justin pod nosem, kręcąc głową z rozbawienia. Nie wiadomo skąd, nagle cała ta sytuacja wydała mu się strasznie komiczna, jakby grał w beznadziejnej komedii.

Nawet się nie oburzyła, jak zawsze miała w zwyczaju. Tylko wstała, podeszła do Michaela i ulokowała dłoń na jego ramieniu. Następnie uśmiechnęła się, szepnęła mu coś na ucho i pokiwała głową. Hunt próbował ją rozszyfrować, lecz niestety nie mógł wyczytać czegokolwiek z tej zakłamanej twarzy, pozbawionej uczuć.

- Chcesz coś dodać? – spytał, a na jej ustach namalował się najbardziej arogancki uśmiech, jaki kiedykolwiek widział.

- Głupia suka – wysyczał przez zaciśnięte zęby.

Od razu dostał zapłatę za tak mocne słowa, ale ani przez moment nie pożałował, że je wypowiedział. Kath kiwnęła głową w stronę czarnowłosego, który momentalnie wyciągnął pistolet i strzelił prosto w nogę szatyna. Justin krzyknął z bólu i od razu złapał za obolałe miejsce. Z otwartej rany w okolicy uda, sączyła się ciemna, niemal czarna krew.

- Pojebało cię?

- To dopiero początek naszej zabawy – Michael kucnął obok niego i chwycił w dłonie jego policzki, jednocześnie ściskając mu szczękę. Puścił do niego oczko z pełną naturalnością. – Zapewniam cię, Hunt. Dzisiaj przejedziesz się rollercoasterem, ale to będzie ostatnia jazda w twoim nędznym życiu.

Justin bacznie obserwował poczynania towarzysza i równocześnie przyciskał rękę do krwawiącej nogi. Potrzebował jakoś zatamować krwotok, jednak zdawał sobie sprawę, że nie uda mu się to w żaden sposób. Michael obszedł go dookoła, ściągając tłumik z broni i stanął za nim. Przycisnął lufę do głowy chłopaka i z zadziornym uśmieszkiem na ustach, przycisnął spust.

Wokół rozległ się głuchy odgłos wystrzału, a w powietrzu zawisł dziwny niepokój. 

***

Wiecie, że przed nami jeszcze tylko rozdział i epilog? :(((  

WIDZIELIŚCIE JUŻ NOWY WSPANIAŁY ZWIASTUN? JA OSOBIŚCIE NIE MOGĘ SIĘ NAPATRZEĆ!!! 

Jeśli jesteście użytkownikami twittera, zapraszam do obserwowania konta, poświęconemu mojemu nowemu fanfiction Opiekun, które rusza już 23 stycznia!  Znajdziecie tam wszystkie informacje, a z czasem i spojlery! -> @OpiekunPL