Rozdział ósmy

Zapraszam na wspaniałe fanfiction o Justinie -> CELLAR

Przeskoczywszy przez drewniany płot, wyprostował się, by rzucić okiem dookoła. Okolica nie różniła się niczym szczególnym. Gdzieś z oddali słychać było krzyki przerażenia, a na horyzoncie ktoś rozpalił ognisko, najprawdopodobniej poprzez podpalenie samochodu. Ulice opustoszały i znajdowali się na niej jedynie poszukujący szokujących wrażeń. Niebo zażyło się jasnymi gwiazdami w towarzystwie srebrnego księżyca. Piękna noc, gdyby nie bestie, które mogły wyłonić się z każdego, ciemnego zakamarka.

- Hazel? – szepnął. Powoli wpadał w panikę, ponieważ nigdzie nie dostrzegł sylwetki dziewczyny. Uderzyła w niego fala złości, a zaraz potem bezradność. Miał wrażenie, że kręci się w kółko, gdy nieudolnie próbował namierzyć blondynkę. – Hazel? – krzyknął wreszcie, nie dbając o to, czy ktoś go usłyszy. Liczyło się tylko to, aby szybko ją znaleźć. Miał nadzieję, że Lloyd tylko się zgrywa i za chwilę zobaczy ją z szerokim uśmiechem na ustach. Ale nic takiego nie nastąpiło.

Poczuł jak coś twardego uderza o jego plecy, ale nie stracił równowagi. Był tak zdenerwowany, że nie dostrzegł jak Rudy prawie ląduje na ziemi. Po raz kolejny. Tym razem cudem uniknął czołowego zderzenia z chodnikiem.

- Rudy – sapnął Justin, powoli tracąc oddech. – Nie ma jej… - w jego gardle narosła gula, której nie mógł się pozbyć, choć próbował co najmniej sto razy. Przez to każde słowo wypowiadał z ogromnym trudem. Przymknął powieki, przywołując w wyobraźni obraz Hope. Uśmiechała się do niego promiennie, jakby chciała dodać mu otuchy, lecz nawet to nie pomogło. Klatka piersiowa chłopaka opadała i unosiła się gwałtownie, niczym fale uderzające o brzeg, podczas sztormu. – Hazel zniknęła – wydusił wreszcie.

Odwrócił głowę, by spojrzeć na przyjaciela. Rudy od razu dostrzegł w tęczówkach Hunta ogromne przerażenie, zmieszane z odrobiną smutku i bólu. Nagle zabrakło mu słów. Nie wiedział, jak go pocieszyć. Każda wypowiedź, jaką ułożył w głowie wydawała się nie odpowiednia. Przez moment miał ochotę przytulić mocno kolegę, ale przecież prawdziwi mężczyźni nie zachowują się jak baby. Mierzyli się wzrokiem w kompletnej ciszy.

- Musimy ją znaleźć… Nie pójdę dalej bez niej… Obiecałem, że będę jej chronił. Nie mogę.. Ja nie mogę… - mówił bez ładu i składu to, co ślina przyniosła mu na język. Zachowywał się jakby postradał zmysły. Nie potrafił myśleć racjonalnie. Umysł zajął dalszy plan, podczas, gdy wszystkim kierowały uczucia. Nie mógł pozwolić, aby kolejna ważna dla niego dziewczyna, zginęła z jego winy. Drugi raz chyba by się nie pozbierał, po takim mocnym ciosie. Krążył nerwowo w kółko z pustym wzrokiem wbitym w glebę.

- Znajdziemy ją – zapewnił Gray, lokując dłoń na drżącym ramieniu Justina. Sam pragnął w to wierzyć, ale jakie były szanse, że Hazel jeszcze żyła? Nawet nie chciał o tym myśleć. Usiłował się uśmiechnąć, co wreszcie mu się udało, ale bardziej przypominało grymas.

Przed oczami Justina momentalnie mignęła ta sama ciężarówka, która prześladowała ich przez pół nocy. Stał jak zahipnotyzowany. Śledził wzrokiem drogę pojazdu, aż wreszcie zauważył czyjąś głowę. Młody chłopak wychylał się przez szybę, wymachując środkowym palcem. W stronę Justina. Ten gest na pewno skierowany był do niego. Wywnioskował to po szyderczym uśmieszku na ustach nieznajomego. Hunt miał przeogromna ochotę zedrzeć go z tej fałszywej mordy. Ile sił w nogach zaczął biec za samochodem, jednak wreszcie stracił dech w piersiach i musiał się zatrzymać. Czuł, jakby ktoś dożylnie wstrzyknął mu adrenalinę. Zrozumiał, że nie ma czasu na panikę. Musi działać.

- Kurwa mać.

{muzyka}

Z każdej strony wciąż otaczała ją ciemność, choć powoli odzyskiwała świadomość. Tępy ból pulsował gdzieś z tyłu głowy dziewczyny. Próbowała otworzyć oczy, ale powieki zdawały się być zbyt ciężkie, aby jej się to udało. Chciała poruszyć rękoma, lecz nadgarstki miała skrępowane. Gruby sznur wciskał się w skórę, przyprawiając ją o pieczenie. Syknęła z bólu, jednocześnie dając znać porywaczom, że się ocknęła. Nagle trzy męskie głosy umilkły. Miała wrażenie, że przyglądają jej się intensywnie, jakby była czymś niezwykle cennym. Poczuła chłodny powiew wiatru, który zasygnalizował Hazel ruch jednego z napastników.

Sekundę później czarny materiał zsunął się z oczu Lloyd i upadł na jej drżące kolana. Potrząsnęła głową i zamrugała kilkakrotnie, pozbywając się ciemnych plan, utrudniających widoczność. Chwilę zajęło jej przypomnienie sobie o wcześniejszych wydarzeniach. Starała się skleić wszystkie fakty do kupy. Serce nastolatki biło, jakby chciało wyrwać się z piersi, a oddech stał się nierówny i płytki. Panikowała. Strach znów wziął górę nad ciałem dziewczyny. Nie potrafiła się na niczym skupić. W akcie desperacji zaczęła wierzgać nogami, które również zostały starannie związane. Czuła się jak bezbronne zwierze, złapane w sidła. Miała ochotę krzyczeć z frustracji i jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że to wcale nie pomoże.

Uniosła wzrok, by przyjrzeć się porywaczom. Wciąż nie rozumiała dlaczego się tutaj znalazła. Planowali to? A może przypadkowo im się napatoczyła? Nie wiedziała również, co zamierzają z nią zrobić. Zabiją ją czy oszczędzą, kiedy tylko o to poprosi?

- Proszę nie… - jęknęła, nie mogąc wydusić z siebie nic więcej. Miała w planie zapamiętać każdy szczegół ich wyglądu, jednak jak na złość kryli twarz pod maskami. Przynajmniej ta dwójka przed nią. Nie wiadomo skąd, była pewna, że brakuje jednego z nich. Poczęła więc rozglądać się dookoła, co przyszło jej z trudem, bowiem bolał ją kark.

Wreszcie zobaczyła przed sobą trzecią sylwetkę. Stał, dlatego na razie zauważyła jego dżinsowe spodnie. Nie musiała nawet zadzierać głowy, gdyż powoli usiadł naprzeciwko niej. I wtedy zaprało jej dech w piersiach. Z nadmiaru wrażeń w głowie Hazel zakręciło się. Chciała zwymiotować z obrzydzenia. Była niemal przekonana, że nigdy więcej nie ujrzy tej twarzy.

A jednak.

Tymczasem on zbliżył się do niej tak, że dzieliły ich zaledwie centymetry. Jedną ręką ścisnął szczękę dziewczyny, zmuszając ją, aby na niego spojrzała. Szaro-błękitne tęczówki chłopaka, sparaliżowały ją do tego stopnia, że choć chciała, nie mogła nawet drgnąć. Oddech szatyna uderzał o twarz blondynki. Zacisnęła usta w wąską linię, by stłumić krzyk.

- Tęskniłaś, kochanie? – spytał. W tym samym momencie pochylił się ku niej i musnął ustami płatek jej ucha. Zamknęła oczy, odganiając od siebie chęć zamordowania go. Była przecież kompletnie bezbronna. Nogi i ręce miała skrępowane. Żadna dziewczyna nie wygrałaby z trzema postawnymi chłopakami. Łzy zaczęły piec ją pod powiekami, ale nie mogła się rozpłakać. Nie przy nim.

- Dlaczego? – mruknęła słabym tonem. Modliła się w myślach, aby Justin ją znalazł. Bo chyba jej szukał, prawda? Z drugie strony nic ich nie łączyło. Równie dobrze mógł ucieszyć się, że pozbył się zbędnego bagażu. Odrzuciła od siebie te obrazy, starając się myśleć o czymś przyjemnym. Nie pomogły nawet urocze szczeniaki i łamaga Rudy.

- Zaufałaś niewłaściwej osobie – wzruszył ramionami Dan, wypuszczając z dłoni twarz towarzyszki. Wyszczerzył białe kły we wścibskim i wilczym uśmiechu. Nagle powietrze wokół nich zgęstniało. Zrobiło się tak duszno, że Hazel nie potrafiła tego znieść. Siedziała przed swoim byłym najlepszym przyjacielem i nie mogła się ruszyć. Wokół zapanowała cisza. Ucichło wszystko, prócz wspomnień, które wypełniały głowę dziewczyny. Było ich tak dużo, że sama nie wiedziała, czy powinna się rozpłakać, czy po prostu próbować uciec.

Patrząc na Daniela, czuła tylko silną awersję.

- Nienawidzę cię – syknęła przez zaciśnięte zęby. Miała wrażenie, że utknęła w jakimś chorym koszmarze. Marzyła tylko o tym, aby zaraz się z niego obudzić.

- Zachowaj tą nienawiść na później – rzekł, niezwykle spokojnym tonem. Przez całe parę lat ich znajomości, nigdy nie był tak opanowany i brutalny zarazem. Stał się kompletnie inną osobą. Nie zostało w nim nic ze starego Daniela, którego znała. Prawdopodobnie nigdy nie znała jego prawdziwego oblicza. Cała ich przyjaźń okazała się wielkim, ohydnym kłamstwem. I to bolało chyba jeszcze bardziej, niż fakt, że zaczął się nad nią znęcać. – Chociaż i tak nie potrwa ona zbyt długo.

 - C-co? – wydukała, oszołomiona słowami chłopaka. Nie umiała go rozszyfrować. Kto by pomyślał, że parę godzin temu mogła czytać z niego jak z otwartej księgi. Dzieliła z nim sekrety, a on tak po prostu udawał. Z takim doświadczeniem idealnie nadawałby się na aktora. Odpowiedziała jej głucha cisza. Mimo, że ledwie się trzymała, nie zamierzała odpuścić. Musiała poznać całą prawdę. – Zabijecie mnie? – przerażało ją to pytanie, ale jeszcze bardziej bała się odpowiedzi na nie.

- My nie – napomknął pod nosem. Nie przestawał patrzeć na Hazel. Żołądek dziewczyny zwinął się w kłębek i odniosła wrażenie, że ktoś przyłożył jej tam pięścią. Czekała na dalszą relację Dana, przyglądając mu się badawczo. – Chodzi nam tylko o kasę.

Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Przez moment liczyła na to, że po prostu się przesłyszała.

- Poświęciłeś naszą przyjaźń dla pieniędzy?

- Widzisz mała, w tych czasach liczą się tylko one – ponownie wzruszył ramionami ze stoickim spokojem. Chciała go uderzyć, lecz  ręce Lloyd wciąż pozostawały związane. Mogła sobie jedynie wyobrazić jak jej piąstki stykają się z klatką piersiową Daniela w tysiącach, najróżniejszych miejsc. Ból fizyczny nie mógł równać się z tym, co właśnie działo się z sercem Hazel. Pękło ono na kawałki, niczym potłuczone szkło. Nie była pewna, czy kiedykolwiek uda się je poskładać.

- Nie mogę w to uwierzyć – potrząsnęła głową. – Co się ze mną stanie? – ton głosu dziewczyny nagle stał się stanowczy. Daniel niespodziewanie spuścił wzrok i zamilkł. Najwyraźniej nie miał jej nic do powiedzenia. Ha! Taki był z niego gangster, że nawet nie potrafił wyznać jej prawdy. – Daniel! – krzyknęła, by zwrócić na siebie uwagę chłopaka. Po upływie kilku sekund zdecydowała się unieść wzrok. Zdziwiła się, bowiem przez moment ujrzała w nich żal. Nic nie mówiąc, potrząsnął głową. I wszystko stało się jasne.

- O mój Boże – jęknęła, a szczęka niemal opadła jej z wrażenia i nadmiaru informacji. Miała zaledwie osiemnaście lat, a zamiast snuć plany na przyszłość, musiała w myślach żegnać się z bliskimi. Nie potrafiła dłużej udawać, że wszystko gra. Przestała panować nad ciałem, które zaczęło drżeć oraz nad emocjami, przez co rozpłakała się jak mała dziewczynka. Płakała, mając nadzieję, że to choć odrobinę jej pomoże. Chciała choć na chwilę poczuć ulgę. Pragnęła wyzbyć się wszystkich uczuć.

Gdy samochód zatrzymał się gwałtownie, straciła równowagę i poleciała do przodu uderzając o Daniela. Poddała się. Nie miała więcej sił, by walczyć. Przyjęła swój los z otwartymi rękoma, choć nadal nie mogła pogodzić się z tym, że zaraz ginie w tak beznadziejny sposób. Od zawsze była pewna, że umrze w swoim łóżku, podczas snu, otoczona przez gromadkę swoim wnuków. Życie jednak uwielbia płatać figle w najmniej odpowiednim momencie.

Daniel chwycił stanowczo jej ramię i szarpnął dziewczynę, tym samym zmuszając ją do wstania. Wyszedł z nią na zewnątrz, gdzie znajdował się jakiś podejrzany typ w drogim, firmowym garniturze. Ostatkiem sił próbowała się uwolnić, ale trzymał ją bez trudu. Nieznajomy mężczyzna wyciągnął z kieszeni spodni plik pieniędzy i przekazał go prosto w ręce Daniela. Momentalnie na ustach szatyna namalował się szeroki, triumfalny uśmiech. Hazel nigdy nie pomyślałaby, że ten chłopak był tak chciwy na pieniądze. Przecież one nie dają szczęścia. Podobno. Oczywiście mógł kupić za nie cokolwiek chciał, ale żaden drogi sprzęt nie zastąpi prawdziwej przyjaźni, płynącej prosto z serca.

Dan pośpiesznie przeliczył banknoty i pokiwał głowa, na znak, że wszystko się zgadza. Następnie powoli poluzował uścisk, aż wreszcie wypuścił dziewczynę. Ciało Hazel odmawiało posłuszeństwa i pewnie dlatego wylądowała na kolanach, przy okazji obdzierając je o szorstki asfalt. Czuła, że Daniel powoli się oddala. Miała ochotę krzyczeć, że nie może zostawić jej z tym facetem. Nadal nie znała jego zamiarów. Chociaż nienawidziła szatyna z całego serca, w tamtym momencie, pragnęła, aby ją stąd zabrał. Najlepiej na koniec świata, albo jeszcze dalej.

Szedł przed siebie w kierunku ciężarówki i nawet nie drgnął. Zachowywał się jak cyborg, pozbawiony uczuć. Sama nie wiedziała, kiedy udało mu się wyzbyć człowieczeństwa. Nim się zorientowała, mężczyzna w garniturze pomógł jej stać. Spojrzał na nią z troską, jednak wiedziała, że to tylko kłamstwo. Zrozumiała, że w tym świecie można ufać tylko sobie. Ostatni raz spojrzała przez ramię, by ujrzeć zmniejszającą się sylwetkę Dana. Tym razem stał i patrzył prosto na nią. Nawet z takiej odległości dostrzegła, jak jego usta zarysowują bezdźwięczne słowa.

- Żegnaj, Hazel Lloyd. 

***

Komentarzy nadal mało, ale nie będę was do niczego zmuszać. Chciałabym jedna, aby osoby, które komentują wiedziały, że jestem im bardzo wdzięczna, za szanowanie mojej pracy oraz wspieranie i mobilizowania. Kocham was!! 

Jeśli jesteście użytkownikami twittera, zapraszam do obserwowania konta, poświęconemu mojemu nowemu fanfiction Opiekun, które rusza już 23 stycznia!  Znajdziecie tam wszystkie informacje, a z czasem i spojlery! -> @OpiekunPL