Rozdział czwarty

 Jeśli chcecie być na bieżąco zaobserwujcie bloga (prawy, górny róg),

ponieważ z braku czasu może się zdarzyć, że nie dam rady poinformować was o nowym rozdziale.

***

Donośny alarm dudnił w uszach Justina, odbijając się echem w jego umyśle. Przymknął powieki, starając się go zagłuszyć, ale to nic nie dało. Nie potrafił pozbierać myśli, kiedy słyszał to cholerstwo. Przez ten przerażający dźwięk czuł jak włosy na karku stają mu dęba, a wzdłuż kręgosłupa przebiega nieprzyjemny dreszcz. Nie musiał długo czekać, aby usłyszeć nieco zniekształcony, aczkolwiek kobiecy głos.

- Ostrzeżenie! To nie są ćwiczenia. Przez najbliższe dwanaście godzin wszystkie zbrodnie są legalne, a służby zdrowia pozostają nieczynne. Życzymy…

Sygnał niespodziewanie został przerwany, bowiem niezadowolony Rudy, po prostu zmienił stacje w radio. Momentalnie wnętrze samochodu wypełniły dźwięki utworu G-Eazy –I Mean It. Zaskoczony Justin zerknął na kolegę, który z szerokim uśmiechem na ustach kiwał głową w takt muzyki. Szatyn wywrócił oczami, postanawiając, że nie odezwie się słowem. W innym wypadku pewnie rozpocząłby między nimi bezsensowny spór. Nie miał na to czasu, bowiem liczyło się jedynie osiągnięcie wyznaczonego celu.

Jechał przed siebie, zaciskając swobodnie dłonie na kierownicy. Ponieważ Oczyszczenie dopiero się rozpoczęło, ulice były w miarę puste, a wszędzie panował jako taki spokój. Dopiero, kiedy wjechali na główną aleję, zauważył grupę dzieciaków bezlitośnie znęcających się nad jakąś leżącą osobą. Było zbyt ciemno, aby mógł rozstrzygnąć czy to kobieta, czy może mężczyzna. Czwórka osób ślęczała nad postacią, bez przerwy kopiąc ją gdzie popadnie. Zrobiło mu się niedobrze na ten widok. Postanowił zawrócić i jechać inną trasą, by zapobiec niepotrzebnemu rozproszeniu.

Wlepiał skupione spojrzenie w drogę, rozciągającą się za przednią szybą, zanim nie usłyszał głośnego mlaskania. Doskonale wiedział, skąd ono pochodzi, więc zerknął przez ramię na przyjaciela. Jak się okazało Gray trzymał w ustach lizaka, co chwila kręcąc nim dookoła. Dzięki temu jego policzek przypominał małą piłeczkę pingpongową. Wolał nie pytać, ale Rudy, jakby czytał mu w myślach, rozdziawił usta.

- Chcesz? – spytał, wyciągając w stronę kolegi lizaka.

Coś ścisnęło Justina w żołądku. Spasował, unosząc rękę do góry. Naprawdę nie miał ochoty wymieniać się śliną z Grayem. Rudy skomentował to wzruszeniem ramionami, a po chwili znów wpatrywał się w obraz za szybą. Przez te ciemności ledwo widział. Zrozumiał jak to jest być ślepym, a przynajmniej tak mu się wydawało. Ujrzał w oddali płomienie i pragnął im się lepiej przyjrzeć, ale minęli je tak szybko, że wszystko zlało się w pomarańczową plamę.

Justin zahamował gwałtownie, zauważywszy dziwną scenę. Zupełnie znienacka Rudy poleciał prosto na przednią szybę, uderzając w nią głową. Zaczął rozmasowywać obolałe miejsce, zaraz po tym jak jęknął z bólu. Spojrzał złowrogo na kolegę, ale on wydawał się być w innym świecie. Pomachał mu ręką przed oczami, jednak Hunt nawet nie mrugnął. Patrzył przed siebie jak zaczarowany. Znowu zaczął się wahać. Nie mógł pozostać obojętny, na to co widział. Z drugiej strony, to pokrzyżowałoby mu plany. Im dłużej się temu przyglądał, tym bardziej pewny był swojej decyzji.

Nie idź tam, powtarzał w myślach. Zrobił to co najmniej sto razy, a i tak nie pomogło. Westchnął. Nie chciał pozwolić, aby kolejna osoba ucierpiała na jego oczach, bo nie zareagował. Spojrzał na zegarek i uznał, że może poświęcić dziesięć minut na bycie tym dobrym kolesiem. Miał przecież uczucia, choć czasami chętnie by się ich pozbył.

- Zaraz wracam. Nie wysiadaj z auta – zagroził palcem w stronę kolegi, równocześnie otwierając drzwiczki. Musiał zachowywać się bardzo cicho, żeby nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Szedł przed siebie, trzymając rękę na broni, ukrytej za paskiem spodni. Stąpał powoli, jakby podłoże wyłożono minami. Skradał się jak myszka, ponieważ żaden błąd nie był dopuszczalny. Gdy znalazł się już wystarczająco blisko, schował się za ścianą budynku, opierając się o nią plecami. Co jakiś czas wyglądał zza niej, chcąc zaobserwować rozwój sytuacji. Nie myślał nawet o planie, tylko działał spontanicznie.

Sam nie wiedział w co się pakuje. Wciąż mógł się wycofać, wrócić do auta i odjechać z piskiem opon. Nie zrobił tego, bo później zżerałyby go wyrzuty sumienia, których miał zdecydowanie dość. Znów wychyli głową. Dziewczyna wciąż leżała twarzą do ziemi, podczas gdy jeden z napastników lokował swój but na jej plecach. Wierzgała nogami i rękoma, na każdą możliwą stronę. Płacz nieznajomej można było usłyszeć kilometr stąd, tak głośny był. Czekał tylko, aż spojrzy w jego kierunku i w końcu się udało. Zauważyła go! Przyłożył palec do ust, na znak, że powinna siedzieć cicho. Niezauważalnie skinęła głową i jak na zawołanie przestała się rzucać.

W myślach policzył do trzech, chwycił w dłonie pistolet i zrobił krok naprzód. Stanął naprzeciw porywaczy, ale nawet nie zauważyli jego obecności. Miał nad nimi odrobinę przewagi. Przyłożył palec do spustu i wycelował w jednego z nich. Nie zastanawiał się, tylko wystrzelił. Dookoła dało się usłyszeć huk wystrzelonego pocisku, który trafił prosto w klatkę piersiową napastnika. 1:0 dla Justina! Ciało bezwładnie osunęło się na ziemię, powoli pochłaniane przez kałużę czerwonej jak wino krwi. Drugi chłopak dopadł do swojego towarzysza, potrząsając nim gwałtownie. Zorientowawszy się, że tętno już dawno ustało, poddał się. Wstał z kolan i począł rozglądać się na boki, szukając sprawcy tego zamieszania. Wreszcie jego spojrzenie zatrzymało się na sylwetce szatyna. Hunt wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i bez namysłu znów nacisnął spust. Kolejny huk i zapach popiołu w powietrzu. 2:0 dla Justina! Drugie ciało upadło na to poprzednie. Hunt rozejrzał się dookoła, szukając trzeciego chłopaka. Niestety jedyną osobą, którą dojrzał była ta dziewczyna. Cholera, mógłby przysiąc, że było ich trzech!

Potrząsnął głowa, chowając broń za szlufką spodni. Podbiegł do nieznajomej i kucnął obok niej. Wciąż płakała, przez co jej nos się zaczerwienił. Rozwiązał ręce dziewczyny, które wcześniej oplatał gruby sznur i pomógł wstać. Przez moment wzajemnie mierzyli się wzrokiem. Nie mógł się powstrzymać, więc chwycił jej nadgarstki i zaczął delikatnie rozmasowywać rany, jakie się na nich pojawiły. Drgnęła pod wpływem jego dotyku. Widział, jak gardło dziewczyny zaciska się, gdy przełykała ślinę.  Zacisnęła mocno powieki, przez co po jej rozgrzanych policzkach pociekły dwa strumienie łez. Szczupłe ramiona zgarbiły się, a podbródek drżał tak mocno, jakby miał odpaść. Odwróciła wzrok, by nie musiał oglądać jak płacze. Coś w nim prawie pękło. Jego wzrok wyostrzył się, zwężając zaskakująco pole widzenia, tak, że widział jedynie jej delikatną twarz.

Wyciągnęła z włosów gumkę, pozwalając, żeby długie, blond fale spłynęły na jej szyję i twarz. Zawsze czuła się lepiej w rozpuszczonych włosach, jakby stanowiły jakiegoś rodzaju zasłonę. Świadomość, że dzięki temu nikt nie zdoła się jej przyjrzeć, sprawiała, że ogarniał ją błogi spokój. Zielone tęczówki wciąż wydawały się zamglone, przez nieustannie pojawiające się w nich łzy. Dolna warga dziewczyny drgała, nie z zimna, ale z nadmiaru emocji. Z pewnością przewyższał Hazel o paręnaście centymetrów. Dostrzegł na krągłej buzi towarzyszki znikome ilości makijażu. Pomyślał, że mogła użyć jedynie korektora i tuszu do rzęs. Była naturalna i to mu się podobało. W przeciwieństwie do reszty ich rówieśniczek, nie nakładała na siebie tony kosmetyków, by podkreślić urodę.

Na ułamek sekundy kaptur zsunął się z brązowej czupryny chłopaka. Jednym szybkim ruchem, znów nasunął go na czubek głowy, przez co jego chłodne spojrzenie się schowało, a na widoku pozostała tylko dolna część twarzy. Szczękę miał mocno zaciśniętą. Rozmyślał nad czymś gorączkowo. Po raz kolejny toczył wewnętrzną walkę. Miał ochotę zostawić ja tutaj, ale Justin bohater mu na to nie pozwalał. Przecież coś mogło jej się stać, a była taka bezbronna.

- Chodź – tak ją poraził jego władczy ton, że jak automat ruszyła za nim. Miał lekko zachrypnięty głos, ale mimo tego, wyczuła w nim coś na wzór troski. Zawdzięczała mu życie. Widywała go czasami na szkolnym korytarzu, ale nie znali się osobiście. Pomógł jej bezinteresownie. Wiedziała, że jeśli będzie trzymać się blisko niego, jakoś przetrwa ten koszmar. Z niewiadomego powodu wzbudził u niej poczucie bezpieczeństwa i zaufania.

Otworzył przed nią drzwi, więc wpakowała się na tylne siedzenie czarnego Range Rovera. Okazało się, że w środku znajduję się jeszcze jeden chłopak. Z początku wystraszyła się i musiała przyłożyć dłoń do piersi, by opanować bicie serca. Potem jednak przypomniała sobie, że oni się przyjaźnią!

- Cześć, jestem Rudy. A ty? – spytał, odwracając się przez ramię. Mówił z brytyjskim akcentem i był on całkiem uroczy. Uśmiechnął się do niej szeroko, a Justin w tym czasie odpalił silnik.

- Hazel – mruknęła niechętnie. Nie miała ochoty na rozmowy. Chciała jedynie przeżyć i wrócić do domu. Ale zaraz… chyba już nie posiadała mieszkania. Justin z zimną krwią zabił dwóch chłopaków, ale Daniel jakby wyparował. Przynajmniej tak myślała, zanim nie usłyszała głośnego huku, przypominającego uderzenie w przednią maskę. Uniosła wzrok i z wrażenia rozdziawiła usta. Przez szybę przeleciała jakaś postać ubrana na czarno. Spadła na ziemie, a kiedy wstała była pewna, że to Dan. Wszędzie by go poznała. Justin próbował go wyminąć, przez co auto zaczęło obracać się wokół własnej osi. Nim z powrotem zapanował nad kierownicą, Daniel zdołał wystrzelić w nich kilka pocisków.

Obejrzała się za siebie. Sylwetka jej przyjaciela powoli się zmniejszała, aż wreszcie zniknęła z pola widzenia blondynki. Mogła odetchnąć z ulgą, chociaż wciąż czuła ból w okolicach serca. Nie potrafiła zrozumieć, że jedyna osoba, której ufała, zachowała się w stosunku do niej tak podle. Na samo wspomnienie tego wieczora, mdliło ją. Pragnęła wymazać ten fragment z pamięci i nigdy więcej do niego nie wracać.

Justin spoglądając w lusterko, napotkał spojrzenie zielonych oczu. Cieszył się, że Rudy nie zadawał żadnych pytań. Zamiast tego stroił dziwne miny, jakby nie podobał mu się fakt, że właśnie kogoś uratowali. Hunt uparcie ignorował bezczelne zachowanie kolegi.

- Co tam się stało? – rzucił, starając się brzmieć naturalnie. Nawet nie odwrócił się, aby spojrzeć na dziewczynę. Nie chciał się z nią zbytnio spoufalać. Uratował ją i na tym koniec. Nic więcej nigdy ich nie połączy.

- W jednej chwili siedziałam w domu, a w następnej – mówiła niezwykle cicho, więc Justin musiał się nieźle wysilić, aby to usłyszeć. – Mój najlepszy przyjaciel wytargał mnie na zewnątrz i postanowił zabawić się z kolegami – wychlipała i pociągnęła niedbale nosem. – Nie wiem, czemu to zrobił. Miałam tylko jego…

Wnętrze samochodu wypełniło głośne westchnięcie ze strony Rudego.

- Też miałem złamane serce – zaczął i od razu odkaszlnął, orientując się, że jego ton jest nieodpowiedni do tej opowieści. Justin automatycznie wywrócił oczami. Przywykł do dziwnych historii jego przyjaciela i słyszał ich już miliony. Większość z nich była oczywiście wymyślona. – Spotkałem się raz ze świetną laską. Przeżyliśmy upojną noc we dwoję…

- Daruj sobie szczegóły – mruknął Hunt. Nie miał ochoty wysłuchiwać fantazji erotycznych Graya.

- Na drugi dzień musiałem wyjść, ale obiecałem, że wrócę – mówił spokojnie, ale nagle na jego twarzy pojawił się grymas. – Wróciłem, ale jej już nie było.

Hazel spojrzała na nowopoznanego kolegę z współczuciem. W odpowiedzi machnął ręką.

- Oh nie przejmuj się. Okazało się, że stałem pod złymi drzwiami!

Miała ochotę walnąć się w czoło z otwartej dłoni, a potem jeszcze Rudego. Czekała na opowieść z morałem, a nie na głupi żart. Chłopak roześmiał się gardłowo, niczym psychol z filmów. Uspokoił się po paru chwilach. Hazel miała mętlik w głowie. W umyśle kłębiło jej się mnóstwo pytań, na które pragnęła otrzymać odpowiedzi.

 - Dlaczego mi pomogłeś? – nie odpowiedział. Nie zamierzała się poddać, więc postanowiła zadać kolejne pytania. – Znalazłam się tu przez przypadek, a wy? Co tu robicie? Chyba nie… - nagle ją olśniło. – O Mój Boże – pisnęła, wciskając się mocniej w fotel. Znów ogarnęło ją przerażenie. Drugi raz tego wieczoru bała się o swoje życie, a minęło zaledwie pół godziny. Poczuła gwałtowne hamowanie i gdyby nie pasy, z pewnością poleciałaby do przodu.

Justin odwrócił się w jej kierunku z groźną miną. Zerkał to na Hazel, to na Rudego. Miał dość zmartwień na głowie, a ta dwójka wcale mu nie pomagała. Wziął głęboki oddech w płuca, chcąc się uspokoić. Zdawał sobie sprawę, że jego puls znowu podskoczył.

- Nowe zasady! – krzyknął, przez co dwie pary oczu spojrzały na niego.- Rudy odpuszczasz sobie swoje opowieści a ty… - wskazał palcem na Hazel. Wiedział, że to nieuprzejme, ale szczerze miał to głęboko w poważaniu. – Ty nie zadajesz więcej pytań – mówiąc to, czuł jak Gray ciągnie go za rękaw bluzy. Leniwie powlókł na niego spojrzenie. Wyglądał na równie przestraszonego, co zdziwionego. Nie potrafił wydusić z siebie słowa, więc wskazał palcem na przednią szybę.

- Cholera – zaklął Justin, dostrzegając chmurę dymu, wydostającą się spod maski samochodu. Wysiadł, a reszta uczyniła to samo. Rozumiał, że to nie wróży nic dobrego. Ze złości kopnął w oponę i krzyknął w głuchą przestań. – Wiecie, że normalni ludzie nie mają prawa tego przetrwać? – syknął. Zarówno Hazel jak i Rudy zgodnie skinęli głową. Na ich twarzach malowało się przerażenie. Justin zaśmiał się na ten widok. – Na szczęście macie mnie.

Spojrzał przed siebie i aż się przeraził. Chwilę potrwało, zanim zdążył powiedzieć:

- Nadchodzą.

***

Rudy jak to Rudy potrafi zamienić najpoważniejszą sytuację w żart. A ja jak zawsze przerywam w takim momencie, hehe taka ze mnie zła osóbka. Uwielbiam trzymać was w niepewności!!!

Trochę mi smutno, bo akcja nabiera tempa, a komentarzy jest coraz mniej. Ale cóż, piszę dla osób, które jednak są i mnie wspierają, bo to najlepsi ludzie na świecie! Dziękuję wam! 

P.S Pracuję nad kolejnym opowiadaniem!!!