0. Prolog

 Przeczytałeś/aś? SKOMENTUJ! :) 

{muzyka}

Hałas policyjnych syren brzęczał w uszach nastolatka. Obraz pobliskiego jeziora i plaży rozmywał się przed jego zaczerwionymi, brązowymi tęczówkami. Jedyne co widział to pojedyncze, czarne plamki, które od czasu do czasu łączyły się w jakiś wzór. Nie panował już nad żadnymi emocjami. Czuł kłujące łzy pod powiekami, ale powtarzał sobie, że nie może z nimi przegrać. Przecież jeszcze nic nie było przesądzone. To mógł być tylko fałszywy alarm.

Kilka postaci w mundurach mignęło mu przed nosem, kierując się na stary most, który ledwo trzymał się na drewnianych belkach. Do niedawna to miejsce przynosiło mu ukojenie. Pojawiał się tutaj, by się zrelaksować, by zapomnieć o problemach. Tamtego dnia stało się czymś przeklętym. Zaczęło przypominać o wydarzeniach tak tragicznych, że siłą próbował wyrzucić je z pamięci. Na marne. Każda próba, zawsze kończyła się kolejną, gorzką porażką.

Nagle poczuł zawroty głowy. Gardło szatyna ścisnęło się, jakby strach, który towarzyszył mu przez całą drogę tutaj, przerodził się w porażającą panikę. Nogi ugięły się pod nim, gdy z przezroczystej tafli wody, wyłowiono coś na kształt ludzkiego ciała. Poczuł na ramieniu silny uścisk, dlatego obdarował ojca jednym, beznamiętnym spojrzeniem. Justin niespodziewanie wypruł do przodu i gnał tak szybko, że nawet sierżant Hunt, posiadając dłuższe nogi, nie był w stanie go dogonić. Ogarnęło go takie zdeterminowanie, że bez problemu powstrzymał, nadchodzących policjantów i odepchnął ich na boki. Nie potrafił wtedy myśleć racjonalnie. Upadł na kolana, zakrywając oczy dłońmi. Nie mógł na to patrzeć. Tym razem po rozgrzanych policzkach chłopaka spłynęły łzy. Duże, gorzkie, do cna przesiąknięte cierpieniem i… żalem. Do Boga.

Pragnął za wszelką cenę wyzbyć się tego dziwnego uczucia, które nim wstrząsnęło. Czuł jak niewyobrażalna pustka, ogarnia jego i tak roztrzaskane na kawałeczki, serce. Miał ochotę wyrwać je z piersi. Usunąć ze swojego wnętrza ten kawał mięsa, który drżał w okolicy żeber i przypominał o kruchości jego istnienia.

Odważył się spojrzeć przed siebie. Jedną ręką niedbale starł łzy z policzków. Przełknął ślinę, z nadzieją, że pozbędzie się guli, która zastygła mu w gardle. Dokładnie obiegł pustym wzrokiem, bezwładnie leżące i upiornie sztywne ciało. Głowa była nienaturalnie wygięta, usta lekko rozchylone, a oczy zamknięte.

Hope została ugodzona nożem, prosto w pierś. Krew była wszędzie, zmieniając fiolet jej sukienki w głęboką, morka czerń. Dotknął dłonią bladej twarzy ukochanej. Była zimna, niczym lodowiec. Kruczoczarne włosy, przyległy do porcelanowej skóry dziewczyny. Panika przesiąkła jego umysł i zaczął wpadać w histerię.

- Błagam, nie – wykrztusił, z trudem łapiąc oddech. – Nie zostawiaj mnie.

Hope nie odpowiadała, nawet kiedy na siłę próbował rozsunąć jej powieki, by dojrzeć źrenice. Starał się znaleźć puls na tętnicy szyjnej, ale tak się trząsł, że jedyne co udało mu się osiągnąć, to rozsmarowanie palcami krwi po jej szyi w jakiś dziwny wzorek. Wziął ją w ramiona, przyciskając do swojej piersi. Mokry materiał ubrań brunetki przylepił się do jego skóry.

Nadmiar przeżyć sprawił, że był jak sparaliżowany. Nie zdolny pomyśleć nawet, co powinien zrobić. Jego pole widzenia zawęziło się do tego stopnia, że widział przed sobą jedynie zakrwawioną Hope.

Nie mógł wybaczyć sobie, że zostawił ją samą. Uniósł wzrok, krztusząc się własnymi łzami. Ojciec w mundurze stał nad nim i patrzył na niego ze współczuciem.

- Straciłem ją, tato… 

***

TADAM! 

Wreszcie nadszedł ten dzień i mogę zacząć publikować to fanfiction. Nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, ponieważ moim zdaniem to jedno z lepszych opowiadań, jakie kiedykolwiek napisałam. Fabuła jest trochę inna, niż większość fanfików. 

Mam nadzieję, że zachęciłam was tym prologiem i, że zostaniecie ze mną, by przekonać się, jak dalej potoczyło się życie Justina. A uwierzcie, będzie się działo! 

Zachęcam do komentowania, zapisywania się do informowanych oraz do obserwowania bloga (prawy górny róg). Będę wdzięczna za polecanie bloga. Możecie również podzielić się swoimi emocjami oraz spostrzeżeniami na twitterze, poprzez dopisanie do tweeta #PurgePL. Z chęcią poczytam wasze opinie! 

Następny rozdział? Pewnie za tydzień! :)